Ζητείται Πατρίς…

 Η πατρίδα δεν είναι ένας απλός γεωγραφικός όρος, που οριοθετείται έπειτα από διεθνή παζάρια ή από κατακτητικούς πολέμους ή από πρόσκαιρες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Οι Έλληνες έχουμε συνείδηση της ελληνικότητας μας, είτε ζούμε στην Αμερική, είτε στη Θεσσαλονίκη. Κι ακόμα περισσότερο, οι Έλληνες είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε τη συνείδηση ενός κοινού πεπρωμένου, είτε μιλάμε για την εποχή της αρχαίας πόλης κράτους, είτε αναφερόμαστε στον καιρό των Βυζαντινών, όπου ακόμα και η λέξη Έλληνας ήταν απαγορευμένη, επειδή σήμαινε τον ειδωλολάτρη.

Κι αυτό μπορείς να το ανιχνεύσεις σε όλους τους λαούς, είτε διαθέτουν ιστορική συνείδηση, είτε όχι.

Η πατρίδα ως παγκόσμια ιδέα, δεν έχει να κάμει μόνον με τους χωρικούς προσδιορισμούς – οι Εσκιμώοι ας πούμε αντιλαμβανόντουσαν ως πάτριο έδαφος, ολόκληρη την επικράτεια του χιονιού, ενώ οι Εβραίοι της διασποράς τοποθετούσαν τα κέντρα τους, στον ανύπαρκτο πια ναό του Σολομώντα.

Η πατρίδα χαράζει τα σύνορα της πρώτα απ’ όλα μέσα μας.

Κι αν πάρουμε το ρίσκο να την διαγράψουμε, είναι σαν να λεηλατούμε τις ίδιες τις ψυχές μας.

Και να σας πω και κάτι ακόμα…

Οι μεγαλύτερες κατακτήσεις του πάσχοντος ανθρώπου κερδήθηκαν ακριβώς στην εποχή των εθνών/κρατών.

Το οκτάωρο, την προστασία της εργασίας, την κοινωνική ασφάλιση, τον σεβασμό της αξιοπρέπειας του ατόμου, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και στην ελεύθερη διαχείριση του σώματος μας, τα κερδίσαμε όντας ενταγμένοι μέσα σε κάποιο έθνος/κράτος.

Η πατρίδα είναι πολύ πιο πάνω από τις εξουσίες. Όπως ο ορίζοντας είναι πολύ πιο μακριά από εκεί που φτάνει το χέρι μας…Ο πατριωτισμός δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με τον μεγαλοϊδεατισμό, αντιθέτως οι πιο άγριες καταστροφές στην ιστορία των εθνών, προήλθαν ακριβώς από αυτούς που μπερδεύανε την ευημερία της πατρίδας, με την ευημερία των ιμπεριαλιστικών τους φαντασιώσεων. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας. Το δόγμα του Σοκ απαιτεί στρατιές εξαθλιωμένων εργατών, χωρίς αίσθηση της ιστορίας τους, χωρίς πνευματικές ρίζες, χωρίς πίστη και χωρίς πατρίδα, για να τους σωρεύει ως φτηνό κρέας στα εργοστάσια. Η πατριωτική συνείδηση πρέπει πάση θυσία να εξαφανιστεί, ώστε η νέα τάξη της διεθνούς γραβατοπειρατείας, να ξαναπλάσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσιν της κόλασης της, στην οποία χωνεύονται όλες οι παραδοσιακές αξίες. Οι πατρίδες δεν στερούν την ελευθερία του ατόμου να αποφασίζει για τον εαυτό του. Περιορίζουν όμως τη δυνατότητα των ισχυρών, να αποφασίζουν για όλους τους άλλους.

Συνεπώς, ζητείται πατρίς.

Ζητείται πατρίς, επειδή διαθέτουμε μνήμη, επειδή διαθέτουμε πρόσωπο, επειδή διαθέτουμε ιστορία, επειδή δεν θέλουμε να νιώθουμε ως κάποια τυχαία ρίψη του ζαριού της δημιουργίας – επειδή έχουμε ανθίσει μέσα από τις ρίζες μας στον κόσμο. Η πατρίδα η δικιά μας, το έθνος το δικό μας, πρέπει να υπάρχει, για να είναι δυνατόν να υπάρξει έδαφος για τα όνειρα μας.

Αλλιώς θα είμαστε οι μετέωροι σχοινοβάτες της ιστορίας και θα ισορροπούμε απάνω στα σχοινιά που μας τεντώνουνε άλλοι.

panusis